Sinds de oprichting van dit blog en mijn twitteraccount vragen lezers me wel eens om advies. En dan bedoel ik niet mijn klanten, maar mensen uit het netwerk. Vrijblijvend. De vragen lopen uiteen van hoe moet ik mij of mijn bedrijf positioneren en presenteren, tot hoe krijg ik meer aandacht of conversie. Ik heb er zoveel mogelijk antwoord op proberen te geven, maar ik vroeg me op een zeker moment af waarom. Ik vermoedde dat mijn suggesties enigszins waardevol zijn, maar slechts een enkeling nam ze ter harte en deed er iets nuttigs mee.
Een poosje geleden zat ik een keer aan de andere kant van de tafel. Een vriend met een succesvolle start-up gaf mij onder het genot van een biertje wat feedback op wat ik ‘een idee’ zou willen noemen. Nog wat later heb ik hetzelfde idee genoemd in het bijzijn van twee anderen. Maar in beide gevallen was het advies niet helemaal wat ik wilde horen. Mijn primaire reactie was dan ook “nee – je begrijpt me niet…” en begon vervolgens uit te leggen wat ik in gedachten had. Tien minuten later drong het tot me door dat ze me wel degelijk begrepen (en dat ze zo gul waren om hun gedachten met me te delen), dus hield ik op met praten en deed precies wat ze zeiden dat ik moest doen. Deze mensen weten meer van hun respectievelijke vakgebieden dan ik. Het zou niet slim oneindig dom zijn hun advies niet op te volgen.
Het rare van advies is dat velen er naar vragen, terwijl we het eigenlijk niet willen horen. In plaats van advies zoeken we naar aanmoediging, bevestiging en een klop op de schouder. Bruikbaar advies doet pijn. De vraag is alleen of dat tijdelijke, oncomfortabele gevoel je breekt of je juist vooruit stuwt.
